Zo als vermeldt wilde Rosa Allerzielen bij haar familie doorbrengen en omdat het reizen in Bolivia moeilijk precies te plannen is, vertrokken we Woensdagavond 29 oktober om 9 uur ´s avonds met de bus naar Trinidad.
Om 2 uur werd ik wakker omdat de motor van de bus gestopt werd.
Het bleek dat we ons op 10 km voor Ascención de Guarayos bevonden en dat de staats- wegenbouwdienst draineringsbuizen aan het plaatsen was op de plaats waar de weg 2 jaar geleden weggespoeld was (efficiencie van het staatsbedrijf) en dat een vrachtwagen op de omlegging geslipt (het regende) en van de weg geraakt was. Het duurde tot 6 uur ´sochtends totdat de weg weer vrij was en we verder konden en we kwamen om 11 uur aan in Trinidad.
Op het busstation boekten we voor de bus naar Guacaraje, die om 8 uur ´s avonds zou vertrekken, maar omdat het geregend had en er ook geen dieseloil was in Trinidad werd het vertrek verplaatst naar donderdag om 8 uur ´s ochtends.
De busdienst naar Guacaraje was twee maand geleden begonnen, wat door de dorpelingen als een geriefelijke service aangeprezen werd. Dat wilden we dus ondervinden. Inderdaad, vergeleken met de gebruikelijke vrachtwagentjes, was het een vooruitgang an veel goedkoper dan het vliegtuig.
Om half zeven waren we aanwezig bij het kantoor van de busdienst ATL (Asociación de Transporte Libre). Ofwel een organisatie van ongeorganiseerde vervoerders, die enige jaren geleden werd opgericht om de stakingen van de bestaande vervoers-vakbonden en cooperaties te breken.
Het bleek dat om 8 uur begonnen werd met het laden van een enorme vracht en de bagage in- en op de bus, wat om 10 uur voltooid werd en werd de bus vanuit het terrein naar de weg gemanouvreerd, wat ook moeite kostte om niet in het tegenover gelegen afwateringskanaal te belanden, waarna we konden instappen.
De bus die afmetingen had voor 30 pasagiers, was geschikt gemaakt voor 46 pasagiers, hetgeen betekende dat ik met mijn knieën tegen de voorgaande stoelen zat en dan ben ik voor Nederlandse begrippen, met 176 cm, niet groot.
Uiteindelijk dachten we om 10.30 uur te vertrekken, maar het bleek dat er eerst nog diesel-oil getankt moest worden (met alle pasagiers binnen de bus!).
Om 11 uur verlieten we uiteindelijk Trinidad. Het eerste gedeelte van de weg tot aan San Javier was geasfalteerd en daarna tot aan de rivier Ipurupuru was de aarden weg bedekt met steenslag, zodat dit gedeelte, ondanks de regen, vrij snel afgelegd werd.
De rivier Ipurupuru heeft een pont, maar in de droge tijd gaat het verkeer over een dam met een duiker onder in de rivier die bijna droog is.
Door de regen was de helling spiegelglad en kon de bus niet op eigen kracht naar boven kon komen tegen de 10 meter hoge helling.
Aan de voorkant werd een lang touw gebonden, waaraan zo´n 20 man trokken en aan de achterkant duwden zes personen en na een uur oponthoud stond de bus op de weg en kon de reis, al slippend, vervolgd worden over een door de regen spiegelgladde weg, want de verhoging bestaat uit klei.
Na ongeveer 20 km was de weg versperd door een veevrachtwagen die, in een wegversmalling vanwege een duiker, geslipt was. Om die vlot te kunnen trekken moest eerst het vee uitgeladen worden. Dat betekende een ander oponthoud van bijna 2 uur.
Gelukkig was het droog geworden en kon de snelheid opgevoerd worden, maar tegen 8 uur ´s avonds werkte de koppeling niet meer. Het bleek dat de hefboom die de koppelingsplaten vrijmaakt gebroken was.
De chauffeur en zijn hulp probeerden een noodoplossing te vinden, wat niet lukte, dus werd besloten om de motor in de eertse versnelling te starten, waarna het schakelen niet veel problemen opleverd. Zodoende konden we San Ramon bereiken, waar de hefboom gelast zou kunnen worden. Om vier uur bereikten we de rivier Machupo, waar besloten werd om het daglicht af te wachten.
Echter een half uur later kwam de volgende bus, die ´s avonds vertrokken was, aan en daarin bevond zich de eigenaar die onderdelen had meegebracht.
Om 6 uur kon de reis voortgezet worden, zodat we om 9 uur aankwamen in Magdalena, wat de hoofdstad van de provincie Itenez is en wat de eindbestemming van het overgrote deel van de pasagiers was.Na twee uur wachten, vanwege het uitladen en controleren van de vracht, werd de reis voortgezet en kwamen we zonder verder problemen om 1 uur aan in Guacaraje.
Om 2 uur werd ik wakker omdat de motor van de bus gestopt werd.
Het bleek dat we ons op 10 km voor Ascención de Guarayos bevonden en dat de staats- wegenbouwdienst draineringsbuizen aan het plaatsen was op de plaats waar de weg 2 jaar geleden weggespoeld was (efficiencie van het staatsbedrijf) en dat een vrachtwagen op de omlegging geslipt (het regende) en van de weg geraakt was. Het duurde tot 6 uur ´sochtends totdat de weg weer vrij was en we verder konden en we kwamen om 11 uur aan in Trinidad.
Op het busstation boekten we voor de bus naar Guacaraje, die om 8 uur ´s avonds zou vertrekken, maar omdat het geregend had en er ook geen dieseloil was in Trinidad werd het vertrek verplaatst naar donderdag om 8 uur ´s ochtends.
De busdienst naar Guacaraje was twee maand geleden begonnen, wat door de dorpelingen als een geriefelijke service aangeprezen werd. Dat wilden we dus ondervinden. Inderdaad, vergeleken met de gebruikelijke vrachtwagentjes, was het een vooruitgang an veel goedkoper dan het vliegtuig.
Om half zeven waren we aanwezig bij het kantoor van de busdienst ATL (Asociación de Transporte Libre). Ofwel een organisatie van ongeorganiseerde vervoerders, die enige jaren geleden werd opgericht om de stakingen van de bestaande vervoers-vakbonden en cooperaties te breken.
Het bleek dat om 8 uur begonnen werd met het laden van een enorme vracht en de bagage in- en op de bus, wat om 10 uur voltooid werd en werd de bus vanuit het terrein naar de weg gemanouvreerd, wat ook moeite kostte om niet in het tegenover gelegen afwateringskanaal te belanden, waarna we konden instappen.
De bus die afmetingen had voor 30 pasagiers, was geschikt gemaakt voor 46 pasagiers, hetgeen betekende dat ik met mijn knieën tegen de voorgaande stoelen zat en dan ben ik voor Nederlandse begrippen, met 176 cm, niet groot.
Uiteindelijk dachten we om 10.30 uur te vertrekken, maar het bleek dat er eerst nog diesel-oil getankt moest worden (met alle pasagiers binnen de bus!).
Om 11 uur verlieten we uiteindelijk Trinidad. Het eerste gedeelte van de weg tot aan San Javier was geasfalteerd en daarna tot aan de rivier Ipurupuru was de aarden weg bedekt met steenslag, zodat dit gedeelte, ondanks de regen, vrij snel afgelegd werd.
De rivier Ipurupuru heeft een pont, maar in de droge tijd gaat het verkeer over een dam met een duiker onder in de rivier die bijna droog is.
Door de regen was de helling spiegelglad en kon de bus niet op eigen kracht naar boven kon komen tegen de 10 meter hoge helling.
Aan de voorkant werd een lang touw gebonden, waaraan zo´n 20 man trokken en aan de achterkant duwden zes personen en na een uur oponthoud stond de bus op de weg en kon de reis, al slippend, vervolgd worden over een door de regen spiegelgladde weg, want de verhoging bestaat uit klei.
Na ongeveer 20 km was de weg versperd door een veevrachtwagen die, in een wegversmalling vanwege een duiker, geslipt was. Om die vlot te kunnen trekken moest eerst het vee uitgeladen worden. Dat betekende een ander oponthoud van bijna 2 uur.
Gelukkig was het droog geworden en kon de snelheid opgevoerd worden, maar tegen 8 uur ´s avonds werkte de koppeling niet meer. Het bleek dat de hefboom die de koppelingsplaten vrijmaakt gebroken was.
De chauffeur en zijn hulp probeerden een noodoplossing te vinden, wat niet lukte, dus werd besloten om de motor in de eertse versnelling te starten, waarna het schakelen niet veel problemen opleverd. Zodoende konden we San Ramon bereiken, waar de hefboom gelast zou kunnen worden. Om vier uur bereikten we de rivier Machupo, waar besloten werd om het daglicht af te wachten.
Echter een half uur later kwam de volgende bus, die ´s avonds vertrokken was, aan en daarin bevond zich de eigenaar die onderdelen had meegebracht.
Om 6 uur kon de reis voortgezet worden, zodat we om 9 uur aankwamen in Magdalena, wat de hoofdstad van de provincie Itenez is en wat de eindbestemming van het overgrote deel van de pasagiers was.Na twee uur wachten, vanwege het uitladen en controleren van de vracht, werd de reis voortgezet en kwamen we zonder verder problemen om 1 uur aan in Guacaraje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten