vakantie

Na bijna drie weken vakantie in Guacaraje zijn we weer terug in Santa Cruz, vakantie is eigenlijk een verkeerde aanduiding voor een AOW-er. Het is een verandering van omgeving.
Guacaraje is een dorp, gelegen in het Amazonegebied, met ongeveer 3000 inwoners en is het geboortedorp van mijn vrouw Rosa Guanacoma, een afstammeling van de praktisch uitgestorven Itonama-indianenstam.
Het dorp is in deze tijd (begin van de regentijd), van het jaar alleen bereikbaar met het vliegtuig, want de wegen zijn onbegaanbaar en door de regen veranderd in glijbanen en modderpoelen. De (regen)rivieren hebben nog onvoldoende water om bevaarbaar te zijn.
Het is een vliegreis van 40 minuten met het tweemotorig militaire EMBRAER-vliegtuig, die 18 stoelen heeft, maar doorgaans worden 20-22 personen ingeladen en de
vliegkosten van de extra pasagiers is zakgeld voor de bemanning.
Het voordeel van de militaire vliegdienst (2 vluchten per week) is dat ik in Santa Cruz kan boeken, maar vanwege de lage vliegprijs moet dat twee weken en met de feestdagen van het eind van het jaar een maand van te voren gebeuren.
De vliegticket kost Bs. 252,- (25 Euro) en voor mij als 60-plusser Bs. 152,-
Met de partikuliere vliegtaxi´s is de prijs voor de heenreis minstens Bs. 500,- afhankelijk van het aantal pasagiers op de heen en terugreis. Dus het dubbele. Bovendien is een reis op de bonnefooi, er is geen dienst regeling en als de pasagier niet in de Hangar is op het moment van vertrek, gaat een ander mee.
Ter vergelijking; met de bus kost de heenreis Bs. 100,- en duurt minstens 14 uur en over de weg die ik in 2002 geopend heb was men in 8 uur in Trinidad, maar aan die weg is geen onderhoud gepleegd.
De bootreis duurt minsten 3 dagen, maar we zijn ook eens 10 dagen onderweg geweest.
Het dorp heeft 17 uur per dag elektriciteit en heeft 3 TV-repetitie zenders die via sateliet signaal ontvangen en heruitzenden en ook zijn er 2 telefoon cabines en een basis station voor mobiele telefoon, zodat iedereen (uitgezonderd ik) een mobieltje heeft.
Maar er is geen goede drinkwatervoorziening en helemaal geen riolering. Dat is ook de oorzaak van 90% van de darmziektegevallen.
In 1985 heb ik in een vergadering van Notabelen het wegprojekt en drinkwater-voorziening voorgesteld. Het eerste was onmogelijk en het tweede was niet noodzakelijk, want iedereen heeft een waterput, waar met emmertjes water naar boven gehaald wordt.
Omstreeks het jaar 2000 is er een waterleidinginstallatie aangelegd en als gevolg werden waterclosets en douches aangelegd en vanwege het gemak steeg het waterverbruik en was onvoldoende water beschikbaar in de bron.
De aanleg van de waterclosets veroorzaakte ook meer grondwaterbesmetting, want voorheen waren er letrines en verteerde de uitwerpselen plaatselijk, maar met het water verspreiden de bacteriën over een veel groter gebied en besmetten de waterputten.
In 2005 bracht ik de gemeente in contact met een boorbedrijf die een diepwater put kon boren, maar daar was geen politieke vrijwilligheid voor.
In hun onnozelheid maakte men een grote fout, door vlakbij de put op een lager terrein een andere put te graven, die het water wegtrok, zodat de oorspronkelijke put met goed water droog viel.
En de nieuwe put leverde troebel water op, zodat het water eerst 3 dagen moet bezinken, voordat het in de hoge tank, die het leidingsysteem voed, gepompt kan worden. Daarna moet de bezinktank schoongemaakt worden, dus de watervoorziening is een keer per 4 dagen.
Ondanks alle ongemakken, en als men van rust houd, is het een prettig dorp om Oud- en Nieuwjaar te vieren.
Het is een prettige ervaring om de protesten en onlusten, als gevolg van de verhoging van de brandstof prijs met zo´n 80 %, van het eind van het jaar op de TV te zien zonder dat het ons raakt.
Want in het dorp ging het leven rustig voort en was men bezig met de voorbereiding van het Nieuwjaars feest, dat voor mij tot 9 uur ´smorgens duurde en ik kon rustig (aangeschoten) door het centrum van het dorp naar huis lopen, zonder lastig gevallen te worden door drugsverslaafden of andere kriminelen.