WERK AAN DE WEG

Zaterdag om 13 uur kwamen we aan in Guacaraje, 64 uur na ons vertrek uit Santa Cruz en na een reis van ongeveer 1000 Km.
De rest van de dag brachten we in familie door met bijpraten van de nieuwtjes en uitrusten in de hangmat.
Zondagochtend was er een oproer in het dorp, want via luidsprekers werd de bevolking opgeroepen om te verhinderen dat de wegenbouw machines zouden vertrekken naar El Carmen. Dat gebeurde door de bevolking die zich verzameld had op de uitgangsweg van het dorpen de machines tegen hielden en terug lieten keren.
Er werd besloten om maandagochtend een vergadering te houden met de autoriteiten en het burgercomitée en ik kreeg als iniatietiefnemer van de weg een persoonlijke uitnodiging via communikaties op de plaatselijke radio en TV.
Ik was ondertussen naar het verblijf van het wegwerkerspersoneel gegaan om me op de hoogte te stellen van situatie en de mening te horen van de andere partij en zodoende had ik al een vermoeden van wat er komen zou en belde naar huis om mijn GPS over te laten sturen.
Tijdens de vergadering verklaarde de voorman dat hij vanuit Trinidad opdracht had gekregen om met de machines de weg naar El Carmen berijdbaar te maken en om daar de tankwagen met diesel-oil af te wachten en de wegaanleg vanuit El Carmen te beginnen.
Maar het gemeentebestuur van Guacaraje is daarop tegen, want ze willen het beheer hebben over de machines die het eigendom zijn van de Prefecturele wegenbouw SEPCAM.
Om de werkzaamheden aan die zijde te beginnen heeft logistisch voordelen, want de afstand vanaf Trinidad naar El Carmen is slechts 180 Km, terwijl de afstand Trinidad – Guacaraje ongeveer 450 Km is!.
Uit persoonlijke overwegingen ben ik hier ook voorstander van, want in El Carmen heb ik veel meer medewerking ondervonden van de autoriteiten en bevolking in zijn geheel. Wat betrefd Guacaraje heb ik van de officiële autoriteiten geen enkele medewerking ondervonden, want er bestaat geen enkele belangstelling voor de weg. In de gemeentelijke begroting van 2008 is een bedrag twaalf maal groter beschikbaar voor produktieprojekten dan voor wegenonderhoud. Volgens de roddels is dat, omdat de burgemeester 10 % van elk aanbestedingsbedrag ontvangt en inderdaad zijn de bezittingen die hij, volgens diezelfde roddels verzameld heeft, niet te betalen van zijn burgermeester-salaris.
Naar mijn inzien hebben die produktie-projekten weinig zin indien er geen weg is om de produkten naar consumptie centra te vervoeren en bovendien zijn er al verschillende communele projekten tot mislukking gedoemd vanwege onenigheden tussen deelnemers.
Maar goed om terug te komen op de vergadering; daarin verklaarde ik dat het weinig zin heeft om aan het eind van de droge tijd de weg nog berijdbaar te maken en dat het zinvoller is om het pad te openen over hogergelegen terrein, waarvoor we in 2004 de route per paard het terrein verkend hebben, want het hogergelegen terrein heeft struikgewas en bomen en is dus ontoegankelijk voor wagens.
Dat voorstel werd aangenomen en we besloten om na het middageten te vertrekken, want de vergadering eindigde om half twaalf. Ik wist ondertussen dat mijn GPS en Trinidad aangekomen was en afgeleverd was door een neef bij de hangar en ik gaf de instructie om die per motor na te sturen.
Ik was me ervan bewust, dat de hoeveelheid aanwezige diesel-oil onvoldoende was en kwam overeen met de voorman dat zo gauw de brandstoftank van de voorlader leeg was, dat we verder zouden met het berijdbaar maken van de bestaande, hetgeen veel minder brandstof vereist dan een weg banen door het struikgewas.
Al met al was het 4 uur ´s middags toen we begonnen op het punt 33º 44´ 25" S, 63º 49´24" W. Dit gedeelte van de route had ik in het jaar 2001 met Pole per paard verkend en ik herinnerde me goed dat we een prikkeldraad afscheiding volgden die ook duidelijk te zien is op Google EARTH, maar na een paar Km. eindigt het onderhouden gedeelte en moest we een gevallen bedrading kruisen, wat we echter niet deden.
Dit betekende een afwijking van 15" van de te volgen route en na 3 Km. stuiten we op hoge bomen en wist ik dat we fout zaten, want we moesten door een opening in het bos.
Ondertussen begon het donker te worden, want het was 18.30 u. en besloten we naar de estancia San Silvestre te gaan die lag volgens mijn GPS op 2 Km. afstand, maar de kortste afstand bleek niet de beste te zijn; daarvoor moesten we door het bos, waarbij we op een boom met een bijenzwerm stootten.
Ik liep op zijn minst 10 bijensteken op, want ik zat buiten op de voorlader. De machinist reed achteruit en zette de machine af, om de bijen tot rust te laten komen, waarna we de holle boom met de bijen omzeilden.
Dat betekend dat we een langere weg door het bos gingen en uiteindelijk kwamen we om 22 uur aan in San Silvestre. Ik kreeg een hangmat ter beschikking, maar kon niet in slaap komen door het nadenken over wat er fout was gegaan en uiteindelijk in slaap gevallen te zijn werd ik om 4 uur wakker van de kou doordat in de kamer tussen 2 ramen hing en het begon te waaien.
Om half zes komt de zon op en om 7 uur vertrokken we zonder te ontbijten.
Eenmaal op het punt aangekomen, waar we de vorige avond gestopt waren namen we de route zagen we bij daglicht dat de afwijking slechts 300 meter bedroeg.
Om 12 uur was de brandstoftank van de voorlader leeg en waren we aangekomen op het punt 13º 48´ 16" Z, 63º 51´25" W. Ongeveer 1,5 Km van de bestaande weg, maar met het voordeel dat we een laag gedeelte (donker op Google EARTH) omzeilt hebben, want daar komt in de regentijd 2 meter water te staan.
We hadden hiermee ongeveer 8 Km pad geopend door het struikgewas en de machines zouden nu verder gaan over de bestaande weg, zoals afgesproken.
Hiermee was mijn taak vervuld en besloot ik terug tegaan met de beheerder van San Silvestre die er met zijn motor aanwezig was. Op San Silvestre hebben we gegeten en daarna gingen we naar El Pilar, een estancia die langs de weg naar Baures ligt op een afstand van 15 Km van Guacaraje, en vandaar heb ik per radio kontakt gezocht met Guacaraje om te vragen een motor te sturen en mij op te halen.
Om 5 uur kwamen we aan in Guacaraje en om 6 uur kwamen de machines ook aan het bleek dat ze niet door een moeras durfden gaan, hoewel dit moeras te omzeilen was.
De volgende dag gingen we terug met een vliegtuig naar Trinidad en donderdag 6 november kwamen we met de bus aan in Santa Cruz

Een reis naar ITENEZ

Zo als vermeldt wilde Rosa Allerzielen bij haar familie doorbrengen en omdat het reizen in Bolivia moeilijk precies te plannen is, vertrokken we Woensdagavond 29 oktober om 9 uur ´s avonds met de bus naar Trinidad.
Om 2 uur werd ik wakker omdat de motor van de bus gestopt werd.
Het bleek dat we ons op 10 km voor Ascención de Guarayos bevonden en dat de staats- wegenbouwdienst draineringsbuizen aan het plaatsen was op de plaats waar de weg 2 jaar geleden weggespoeld was (efficiencie van het staatsbedrijf) en dat een vrachtwagen op de omlegging geslipt (het regende) en van de weg geraakt was. Het duurde tot 6 uur ´sochtends totdat de weg weer vrij was en we verder konden en we kwamen om 11 uur aan in Trinidad.
Op het busstation boekten we voor de bus naar Guacaraje, die om 8 uur ´s avonds zou vertrekken, maar omdat het geregend had en er ook geen dieseloil was in Trinidad werd het vertrek verplaatst naar donderdag om 8 uur ´s ochtends.
De busdienst naar Guacaraje was twee maand geleden begonnen, wat door de dorpelingen als een geriefelijke service aangeprezen werd. Dat wilden we dus ondervinden. Inderdaad, vergeleken met de gebruikelijke vrachtwagentjes, was het een vooruitgang an veel goedkoper dan het vliegtuig.
Om half zeven waren we aanwezig bij het kantoor van de busdienst ATL (Asociación de Transporte Libre). Ofwel een organisatie van ongeorganiseerde vervoerders, die enige jaren geleden werd opgericht om de stakingen van de bestaande vervoers-vakbonden en cooperaties te breken.
Het bleek dat om 8 uur begonnen werd met het laden van een enorme vracht en de bagage in- en op de bus, wat om 10 uur voltooid werd en werd de bus vanuit het terrein naar de weg gemanouvreerd, wat ook moeite kostte om niet in het tegenover gelegen afwateringskanaal te belanden, waarna we konden instappen.
De bus die afmetingen had voor 30 pasagiers, was geschikt gemaakt voor 46 pasagiers, hetgeen betekende dat ik met mijn knieën tegen de voorgaande stoelen zat en dan ben ik voor Nederlandse begrippen, met 176 cm, niet groot.
Uiteindelijk dachten we om 10.30 uur te vertrekken, maar het bleek dat er eerst nog diesel-oil getankt moest worden (met alle pasagiers binnen de bus!).
Om 11 uur verlieten we uiteindelijk Trinidad. Het eerste gedeelte van de weg tot aan San Javier was geasfalteerd en daarna tot aan de rivier Ipurupuru was de aarden weg bedekt met steenslag, zodat dit gedeelte, ondanks de regen, vrij snel afgelegd werd.
De rivier Ipurupuru heeft een pont, maar in de droge tijd gaat het verkeer over een dam met een duiker onder in de rivier die bijna droog is.
Door de regen was de helling spiegelglad en kon de bus niet op eigen kracht naar boven kon komen tegen de 10 meter hoge helling.
Aan de voorkant werd een lang touw gebonden, waaraan zo´n 20 man trokken en aan de achterkant duwden zes personen en na een uur oponthoud stond de bus op de weg en kon de reis, al slippend, vervolgd worden over een door de regen spiegelgladde weg, want de verhoging bestaat uit klei.
Na ongeveer 20 km was de weg versperd door een veevrachtwagen die, in een wegversmalling vanwege een duiker, geslipt was. Om die vlot te kunnen trekken moest eerst het vee uitgeladen worden. Dat betekende een ander oponthoud van bijna 2 uur.
Gelukkig was het droog geworden en kon de snelheid opgevoerd worden, maar tegen 8 uur ´s avonds werkte de koppeling niet meer. Het bleek dat de hefboom die de koppelingsplaten vrijmaakt gebroken was.
De chauffeur en zijn hulp probeerden een noodoplossing te vinden, wat niet lukte, dus werd besloten om de motor in de eertse versnelling te starten, waarna het schakelen niet veel problemen opleverd. Zodoende konden we San Ramon bereiken, waar de hefboom gelast zou kunnen worden. Om vier uur bereikten we de rivier Machupo, waar besloten werd om het daglicht af te wachten.
Echter een half uur later kwam de volgende bus, die ´s avonds vertrokken was, aan en daarin bevond zich de eigenaar die onderdelen had meegebracht.
Om 6 uur kon de reis voortgezet worden, zodat we om 9 uur aankwamen in Magdalena, wat de hoofdstad van de provincie Itenez is en wat de eindbestemming van het overgrote deel van de pasagiers was.Na twee uur wachten, vanwege het uitladen en controleren van de vracht, werd de reis voortgezet en kwamen we zonder verder problemen om 1 uur aan in Guacaraje.