NIEUWJAAR 5519

Dinsdag 21 Juni is door de regering van Evo Morales verklaard als Nationale feestdag ter gelegenheid van het Aymarase Nieuwjaar. Dit als gevolg van de kolonisatiepolitiek van de regering die wil dat de Aymaras (18 %) de macht hebben.
Maar goed hier in het andere Bolivia werd als tegenhanger het “lucero del Alba” van de Guaranies gevierd.

Verder was Donderdag een vrije dag Corpus Christy wat samen viel met de vooravond van San Juan, dat hier gevierd wordt met ontsteken van brandstapels en hotdogs barbecues en uiteraard overvloedig dranknuttiging. Voor ons heeft dat als gevolg dat onze kleindochter Nathalie met een astma-aanval in het ziekenhuis ligt en ik een hele nacht last van mijn maag had, waarschijnlijk vanwege een worst in slechte staat, want wij waren uitgenodigd om bij de schoonvader van Carola het kampvuur bij te wonen.
Die vrije dagen hebben uiteraard invloed gehad op de voortgang van de bouw van ons huis, maar goed Woensdag hebben we de betonbalken gestort en nu worden de prefabbalken voor de vloer op maat gelegd voor de piepschuim-complementen.
Politiek gezien hebben die dagen ook gevolgen gehad, want de regering had een happening georganiseerd in San Juan voor 15.000 personen en er kwamen slechts 1500 opzetten en met een sterke alcoholadem, tot ongenoegen van Evo.
Overigens is de populariteit van de regering danig aan het aftakelen en men heeft de interne confrontatiepolitiek die haat zaaide tussen de verschillende bevolkingsgroepen vervangen voor een externe met Chile.
De door het volk gekozen oppositieautoriteiten wordt uitgeschakeld door het openbare ministerie met allerlei rechtszaken zonder bewijzen en gefabriceerde delicten.
De prefekt van Pando zit al drie jaar gevangen zonder gerechts-uitspraak en de prefekt van Tarija is met politiek asiel in Paraguay en nu is de goeverneur van de Beni aan de beurt.
Bolivia heeft meer dan 100 jaar geleden in een oorlog met Chile een kustsrook verloren en als er interne problemen zijn wordt dat feit aangehaald als een soort rookgordijn om de aandacht af te leiden en nu is de regering aangekondigt een rechtzaak aan te spannen tegen Chile bij het internationale gerechtshof en Den Haag.
De confrontatiepolitiek met Chile is ook het gevolg van een arrestatie van een Boliviaanse narcotico-politiechef in Panama na een onderzoek in Chile naar een cocaïne zending naar Panama.
Volgens Evo moest Chile eerst Bolivia inlichten, maar het is algemeen bekend dat de gepakte drugs misdadigers die aanhangers van de regeringspartij zijn snel weer op vrije voeten komen, zodat er geen enkele vastzit.
Vorige week zijn 14 gewapende Boliviaanse militairen die in een gestolen Chileense auto en op Chileens grondgebied reden gevangen genomen door het Chileense leger en na een paar dagen (zonder wapens) uitgeleverd aan Bolivia, waar ze een dekoratie ontvingen van Evo en een promotie kregen.
Dat wekte hevige verontwaardiging op in Chile, waar op straat de algemene mening is dat het gewone misdadigers waren die in militaire kleding in een gestolen auto rondreden.

RUSTIGE WEEK

Afgelopen week was voor mij relatief rustig, want ik heb ruim voldoende cement verzameld voor het beton balken van de begane vloer.
Ik moet ook niet teveel cement op voorraad hebben want ondanks dat het weken niet regent, is er een relatieve vochtigheid van 70 tot 80 %, zodat het cement snel hard wordt, ondanks dat het met plastic afgedekt is.
De mensen zijn deze 2 weken bezig geweest met het aanbrengen van het betonbewapening en de bekisting en als alles goed gaat kunnen we Dinsdag betonstorten.
Maar Dinsdag is het Nieuwjaar voor de Aymaras en als gevolg van de kolonisatie door de Aymaras is er een verplichte vrije dag voor heel het land!!!
Als gevolg daarvan zijn we afhankelijk van de goede wil van de arbeiders, of we wel of niet betonstorten. Woensdag is er een “SURAZO” voorspeld, wat gepaard gaat met regen en een snelle temperatuursdaling van 29º C naar 14º C en daarna gaat het gelijdelijk naar 11º C. En als het regent werkt men niet.
Dus is het voor mij belangrijk dat het betonstorten Dinsdag gebeurd, want voor die tijd is de bekisting niet klaar.
Marianna, de zuster van Rosa is Donderdag met een stiefzoon (ze heeft geen eigen kinderen, maar wel 6 stiefkinderen, die haar overleden man bij 3 verschillende vrouwen verwekt had) vertrokken met de bus naar Trinidad en Vrijdag met de militaire-vliegdienst is ze naar Guacaraje gegaan. Ze had hier een grafsteen gekocht en wilde eerst het graf van haar man voltooien en daarna komt ze terug (zegt ze) voor haar oog-operatie.

ZEVENTIG JAAR

Inderdaad ben ik Maandag 6 juni 70 jaar geworden, gevierd is niet het juiste woord, want vanwege werkdag en de beslommeringen met de bouw, wilde ik er niets aan doen.
Sowieso kwamen de kinderen, evenals een paar vrienden en familieleden, Zondag met een taart en andere lekkernijen dus hebben hebben we een gezellige dag gehad.
Omdat er onder de werklui ook een paar neven van Rosa waren (de technische directeur en twee hulpen van de metselaars), kon ik de verjaardag voor hen ook niet ongemerkt voorbij laten gaan.
Dus heb ik ze ´s ochtends op “Salteñas” (gevuld broodje) en frisdrank getrakteerd en hebben we ´s avonds een borrel gedronken vergezeld met een hapje, dat Rosa samen met haar zuster en een nicht bereid hadden.
Yohanna stuurde bovendien nog een taartje, dus die dag is niet ongemerkt voorbij gegaan.

De zuster van Rosa was vorig jaar in Februari hier vanwege ziekte, ze kon het eten niet binnenhouden en werd toen twee keer in het ziekenhuis opgenomen en aan verschillende onderzoeken onderworpen.
Toen ze kwam woog ze 102 Kg en met haar lengte van 155 was het een “bolletje”. Volgens de ene dokter moest ze geopereerd worden, maar daar was ze te dik voor en moest ze een dieet volgen en op z´n minst 40 Kilo afvallen, Marianna kennende was dat onmogelijk, want het is een type zoals tante Dina. Volgens een andere dokter had ze kanker en was er geen hoop meer en moesten we voor haar laatste dagen niets ontnemen.
Omdat de medici geen hoop meer gaven gingen we met haar naar een naturiste, die schreef haar als braakmiddel rozenmelk voor en een kruidenthee, dat werkte. We dachten eerst dat ze de volgende dag niet zou halen en dat ze haar darmen binnenste buiten keerde. Maar na een paar dagen knapte ze op en in Juli ging ze naar Guacaraje.
Toen wij met Nieuwjaar naar Guacaraje gingen, waren haar jurken twee keer te groot, ze woog 63 kilo!! Maar kon alleen lopen, al was het maar 20 meter.
Op 5 April kreeg haar man een hersenbloeding en toen hij in het ziekenhuis aankwam was hij dood, maar Marianna overleefde de klap en het heeft haar volgens mij sterker gemaakt, Rosa ging een paar dagen naar Guacaraje om haar bij te staan in die moeilijke dagen en vorige week kwam Marianna naar Santa Cruz, waarschijnlijk moet ze een oogoperatie ondergaan tenminste als ze daar de moed voor opbrengt.
Maar om op de bouw terug te komen: Deze week zijn de laatste muren gemetseld en is het beton van alle pilaren in de kelder gestort.
Nu zijn ze de bewapening van de betonbalken aan het vlechten en ik heb voldoende cement voor het storten van dat beton verzameld( 50 zakken).

TEGENSPOED

Mijn gedachte was, toen ik met “OMMEKEER” begon om iedere weekeind een verslag te maken van de voortgang met de bouw van ons huis.
Maar door familie-problemen kon ik me vorige week niet concentreren, wat was namelijk gebeurd:
De vriend van Yohanna en de man van Carola zijn fanatieke voetballiefhebbers, maar van twee rivale lokale klubs. Die hadden een weddenschap afgesloten over de uitslag van een wedstrijd tussen die klubs met als inzet een “Churrasco”(barbecue). Dus voor ons, onafhankelijk wie er won, was het altijd raak! En na genoten te hebben van het eten en een biertje gingen we om 23 uur naar huis, tot zover alles prima!.
Maar anderen hadden de smaak te pakken en werd meer bier gekocht. Tot om 3 uur ´s ochtends de telefoon rinkelde en Carola huilend aan de lijn was vanwege een vechtpartij en dat mijn schoondochter, Gabriela (de vrouw van Addo), de politie had gebeld.
Carola en Addo met hun familie (beiden hebben 2 schattige kinderen) wonen op de boven verdieping van ons bedrijfsgebouw, Carola woont in de eigenlijke woning en Addo in 2 kamertjes die ik eigenlijk voor verhuur aan studenten van de militaire pilotenschool ( Die tegenover het gebouw gevestigd is) had bestemd.
De relatie tussen Carola en Addo is goed, maar tussen de schoonzoon en schoondochter groeiden spanningen en onder invloed van de alcohol kwam er een uitbarsting.
Tot zover begrijpelijk, maar onverdedigbaar. Echter de volgende dag kwamen de broers van Gabriela (6 personen) afrekenen met Erwin (de man van Carola) en wat erger is binnen hun woonkamer, want Gabriela die de sleutel heeft, had ze binnengelaten.
Dat heb ik als eigenaar van het huis niet kunnen accepteren en heb Addo, met pijn in mijn hart, gesommeerd het het huis te verlaten.
Al met al hebben die toestanden zoveel emoties losgemaakt dat ik me niet kon koncentreren op mijn verslag, wat nu volgt:.
De bouw verloopt ook niet zonder moeilijkheden, ¡maar daarvoor zijn we in Bolivia!!.
De vorige keer schreef ik dat we waarschijnlijk Dinsdag 24 Mei beton zouden storten, maar er bleven Maandag 3 mensen weg en dat gaf vertraging in de voorbereidingen, zodat ik het beton storten verschoof naar Woensdag, om er zeker van te zijn dat alles goed was, want een goede fundering is het halve werk!. En zeker omdat een aardbeving te verwachten is van 8º op de schaal va Richter.
Tot op dat moment had ik zonder problemen 200 zakken cement gekocht en er bleef na het betonstorten 2 zakken over, maar toen ik donderdag weer cement wilde kopen was er in de hele stad geen cement voorradig.
Ik vond in een afgelegen ijzerhandel en kocht 4 zakken, want meer kon ik niet laden in de auto, zodat de metselaars slechts 3 uur vooruit konden, want toen ik bij dezelfde winkel terugkwam; was die gesloten. In een andere winkel heb ik nog 4 zakken bemachtigd en zodoende had ik de metselaars tot Zaterdag aan het werk en zat ik te denken om de bouw stil te leggen, want een vergelijkbare situatie had ik meegemaakt met de bouw van ons huis in Cochabamba, toen konden we geen kant op, maar nu hebben we op hetzelfde terrein een paar kamertjes, waar we nu wonen.
We wilden, omdat mijn zuster en zwager overkomen, wat meer ruimte en gemak hebben.
Het bleek dat men de cementfabriek die 20 jaar geleden een semioverheids instelling was, vandaar het cement-tekort indertijd in Cochabamba, weer een staatsbedrijf wil maken en het ministerie van de industrie allerlei kontroles aan het uitoefenen is, dus meer bureaukratie, wat op zich vertragingen op levert met de cementaflevering.
Een staatsbedrijf is van iedereen, maar daarbinnen bekommerd zich niemand voor die iedereen.
Maar toen onder politieke beïnvloeding (lo malo) een politieke leider het bedrijf overnam kwam daar verbetering in en groeide het bedrijf (lo bueno).
Een bewijs dat het comunisme een mooi ideaal is, maar in de praktijk onuitvoerbaar is.
Maar goed, om op de bouw van ons huis terug te komen besloot ik proberen om aan cement te komen, want ik heb het bedrijf per 1 Mei overgedaan aan mijn dochters en dus meer tijd om cement te zoeken en kreeg daar handigheid in een zodanig heb in de afgelopen week ongeveer 100 zakken gekocht soms met drie en hooguit met 5 tegelijk en soms met spekulatieprijzen, want de oficiële prijs is Bs. 51,50 maar ik heb op een plaats Bs. 58.- betaald. Afgezien daarvan heb ik 2 tanks met benzine meer gebruikt en de vering van de auto is aan vernieuwing toe.
Dus de bouw ging door en de buitenmuren zijn opgetrokken tot op de hoogte van de betonbalken van de vloer van de “begane” grond, die ongeveer een meter boven het maaiveld komt en het beton van 9 pilaren (16 in totaal) is gestort. (zie foto)
Ik heb dan ook 10 mensen aan het werk!